Deprem döneminde, insanların lavabo ve tuvalet ihtiyacını en çok giderdiği yerlerden biri, kültür sarayıydı. Çünkü oranın çok sağlam olduğu söyleniyordu. Binanın içinde, günün hemen her saatinde onlarca insan tuvalet sırası bekliyordu. Sonra aradan aylar geçti, kültür sarayının bütün kapıları zincirlendi. Çünkü kültür sarayı ağır hasar raporu almıştı. Yani aylardır o binaya girip çıkan insanlar ölümle dans ediyorlarmış.

Aradan bir yıldan fazla zaman geçti. Kültür sarayının kapıları hala zincirli. Tiyatro gösterileri ise çadırda yapılıyor.

Bu kentte, 100 insana bu kentin kültürel çalışmalarını sorsanız en fazla 2-3 kişi haberdar olduğunu söyler. Çünkü bu kentte kültürel çalışma yok denecek kadar az.

Gençlik ve spor il müdürlüğü, kültür ve turizm müdürlüğü ise yıllardır uykusundan bir türlü uyanamadı. Yıllardır Allah rızası için gençlik adına, spor adına, kültür adına, turizm adına bir tane adam akıllı çalışma yapılmadı. Hiçbir Allah’ın kulu da çıkıp “ya bu kentte neden aktif bir çalışma yapmıyorsunuz” diye sormuyor.

Bir müzemiz var. kent insanının büyük çoğunluğu ya müzenin varlığından habersiz ya da yerini dahi bilmiyor. Müze müdürlüğü şimdiye kadar kendisini tanıtıcı, açıklayıcı bir tane çalışma yapmadı. Kaplumbağanın kabuğuna çekilmesi gibi, öylece kabuğunda yaşayıp duruyor. Zaten bu durum, kurumlarımızın neredeyse tümünde var. Bir binaya bir büro kuruluyor, sonra o büroya birkaç kişi memur olarak atanıyor. O memurlar sabahtan akşama kadar masalarının başında esneyip duruyor. Mesela bir RAM’ımız var. Nerede, ne iş yapıyor, kimler yararlanabiliyor, kim çalışıyor, ne hizmetleri var… Bilen kaç kişi var?

Kültür çalışmaları da öyle. Ayda yılda bir konser düzenleniyor, o kadar. Ne bir gençlik aktivitesi, ne bir sosyal proje, ne bir kurs, ne bir panel, ne bir seminer, ne bir sergi…

Bir tane kültür sarayımız vardı, o da çadıra talim.

Hadi bakanlıklar unuttu, size ne oluyor ey il müdürleri? Koskoca Van Büyükşehir’inin bütün kültür çalışmaları bir çadırda mı yapılacak?

Sağ olsun belediyemiz de bu konuda son derece ilgisiz davranıyor. Yılda bir kez duyuyoruz; belediye gitar kursu açmış, bağlama kursu açmış, beden eğitimi kursu açmış. Ama açılıp kapanıyor ya da kapatılıyor!

Turizm il müdürlüğü zaten hiçbir yerde görünmüyor. Yıllardır bu kentte nasıl çalışmalar yaptıklarını sorsanız, alacağınız tek yanıt şu: Turistlerle ilgileniyoruz. E onu kaledeki çocuklar da yapıyor. Tam 6 dilde turistlerle ilgileniyorlar.

Kale demişken, neden bu kadar sahipsiz? Şöyle bir dünyayı inceleyin bakalım, bu kaleden bir tane daha var mı?

Gölümüz…

Bütün dünyanın hasreti. Sürgündeki insanlarımıza sorduğunuzda, bu ülkenin en çok özlenenidir gölümüz. Daha adamakıllı yüzülebilecek bir sahilimiz yok. Neden?

Erçek Gölü, dünyanın sayılı göllerinden biri. Dünyanın turizmi yapılabilir orada. Gidin bakın, dört bir yanını dolaşın, kokudan ve çöpten geçemezsiniz.

İnci kefalimiz var. yılda bir kez festival yapılıyor, o kadar.

Kanispimiz var. Dünyanın en güzel harikalarından biri. Ama piknik için bile gittiğinizde, ne kadar bakımsız olduğunu görürsünüz.

Şelalemiz var. cumhuriyet Caddesi’nden geçip kaç kişinin şimdiye kadar şelaleyi ziyaret ettiğini sorun, inanın yarısı bile değil.

Peki neden? Çünkü oraları tanıtan yok, anlatan yok, cazibesini duyuran yok.

Şimdi kültür sarayı da yoksul kaldı. E.Günay birkaç aylığına çadır yaptırmıştı ama şu anda kentimizin en büyük ve tek kültür merkezimiz.

Hadi o çadırı yıkın da adamakıllı bir kültür sarayı yapın bu kente. Bu kente ve bu kentin insanlarına yakışır bir kültür sarayı.

Dev bir bina… Binanın çeşitli bölümleri olsun. Gerçekten bir kültür ve sanat çalışması yapın. Tiyatro etkinliklerinin yanı sıra bale kursu açın. Buz patenti açın. Bağlama, gitar, keman gibi ensrümanların öğretileceği, gençlerimizin yeteneklerini geliştirebilecekleri bir müzik okulu açın.

Kentimizde bir masa tenisi, bilardo, satranç gibi etkinliklerin yapıldığı adam akıllı bir yer yok. Bu kültür merkezinde böyle bir bölüm açın.

Dağ sporuna, kayağa, bisiklet sporuna özendiren çağdaş ve yararlı etkinlikler yapılabilecek yerler açın.

Yani yapın bir şeyler. Ama kabuklarınızdan çıkın. Artık öyle bir çağda yaşıyoruz ki, 3-4 yaşındaki çocukların yetenekleri ortaya çıkabiliyor. Bu çocuklar ve bu gençler bizim ve bunlar bizlerden çok daha hızlı yetişiyorlar. Artık masalarında sabahtan akşama kadar oturan, sadece çalışanlarının getirdiği evrakları imzalayan, akşam elinde birkaç poşetle evine dönen, emekliliğine gün sayan müdürler ve müdür yardımcıları çağa cevap veremiyor. Artık halka gidebilen, gençliği teşvik eden, soran sorgulayan, eleştiren, halkının hakları için çabalayan, verilmeyen haklarını söke

söke alan, dinamik ve girişken yetkililer gerekli. Bunu yapamayacak olan yetkili büyüklerimiz varsa, lütfen bayrağı devretsinler. Çünkü hayatın kuralı nettir: “Ya tozu dumana katarsın ya da tozu dumanı yutarsın.”

Mademki hayat fırtınalı bir okyanustur. O halde rotasına dört elle sarılmış, iyi rehberlik yapabilen, pusulasını şaşmayan liderlere ihtiyacımız var. Her kurum yetkilisi bu ruhu taşıyabilmelidir.