2013-01-30 15:00:00
Umudum, uyan…
Uyan ve mavilikler kuşan. Şarkılarına sarıl Şaxé’nin. Uzat kollarını yurdumun en nazlı yüreğine. Toprağımı okşa. Çocuklarımı öp.
Özgürlük kokusunu al içine.
Barışı sev.
Bak, kar yağmış Edremit’in üstüne. Boydan boya uzanmış bembeyaz gelinlik Artos’un tenhasına. Avuçlarını usulca üflüyor Xaçort’un çocukları.
Xaçort’un çocukları!..
Kışın en nazlı sabahında, güneşsiz ve ışıksızdırlar. Ama dirençli, ama sevdalı, ama inançlı…
Onlar ki kardelenler kucaklayacaklar bahara. Ipıslak bir öpücük konduracaklar Tamara’nın en parlak yıldızının alnına.
Onlar ki dağların en yürekli ırmağına giydirecekler dost gülüşlerini.
Onlar ki arşı arşınlayan birer ilkyaz çocuklarıdır.
Ey sevdalar kuşanmış dağlarımın esmer yürekli kızı, Artos’un ardı nereye çıkar?
Nereye çıkar İskele’nin uzayıp giden ufuğu? Ya nereye konar bu karda boranda gözleri ışıltılı kuşlar? Nereye uçar düşleri berfin kokan sabah rüzgarları?
Umudum, uyan…
Uyan ve şarkı söyle Artos’un çocuklarına. Ellerini tut Kalecik fırtınasının. Selamını Ayazlar’ın en fırtınalı ırmağından alan geceye uzan. Işık ol karanlığa. Işıklı ol. Yürü en hırçın dalgalı denizlere doğru. Fırtınalı ol, fırtına ol, fırtınayı sev! Sev ki üşümesin Artos’un çocukları.
Üşümesin Artos çocukları!
Yüzüm önüme akıyor, damla damla soluyorum. Solarken en güzel renkten en güzel çiçeği koparıyorum Tamara’nın yüreğinden.
Ey Sinyar bakışlım, Berméş yüreklim, Artos’un ardı nereye çıkar?
Nereye çıkar Artos çocuklarının gülücükleri?
Artos, ah Artos! Yüzyıllardır masmavidir dağların. Şiirlerin yağmur kokar, çocuk masumluğundadır ilkyazın. Ama yüzyıllardır yalnızsın. Kardeş halklar yüzyıllardır senden uzak.
Yaşadın her şeye inat!
Herkese inat!
Ne mutlu ki sana, çocukların hep esmer yürekli kaldılar. Ne mutlu ki esmer yürekli çocuklarına, sen sahipsiz ölülerin kefeni oldun. Gökyüzü oldun.
Bundandır dağlarının gülüşü. Bundandır çocuklarının cesur oluşu. Bundandır barışa olan hasretin. Bundandır özgürlüğe susamış dudakların. Bundandır kavga sensin, sen de kavga!
Bundandır gökyüzünün göğsünde yatıyorsun ve yeryüzünü aydınlatıyorsun.
Umudum uyan…
Uyan ve uzaklara sür düşlerini. Atıl, bağır, çağır, çağla ve coş. Aç kollarını Artos çocuklarına. Berrak ırmaklara doğru, en yüksek dağlara doğru, özgürlüğün mavisine doğru, umudun yeşiline doğru sür ıslığını. En derin okyanuslara doğru, henüz keşfedilmemiş en nazlı ülkeye doğru…
Aç kollarını. Sarıl fırtınada savrulan yağmur damlalarına, göğüslerini ört esmer yürekli bulutların. Ama sus(ma)!
Söyle bana ey Julya güzelliğindeki Ağustos perisi, Artos’un ardı nereye çıkar?
Artos’un ardı nereye çıkar?
Umudum, uyan…
Güneşe çevir yüzünü. Aydınlat toprağın narin yüreğini. Dar mekanlar ve beton yığınlarından kurtarıp bedenini, koş özgürlük kokan sabah fırtınasına. Yeni umutlara, hep umutlara…Koş.
Kucakla Artos çocuklarını.
Ey rüzgarın nazlı gülüşü, Kanispi kokan yayla çiçeği, Artos’un ardı nereye çıkar?
Nereye çıkar mavi sevdalı Artos çocuklarının umutları?
Biliyorum ve bilmelisin ki;
Artos’un ardı umuda çıkar?
